“عالیجناب تابستان و بزم نوجوانی”

چقدر چشم به راه می‌ماندیم فرا برسد. انتظار که نه، له له می‌زدیم بیاید و خستگی نه ماه درس و مشق را بشوید و ببرد. عین آبی روی آتش. مثل موجی بر صخره‌، تا سنگ هم یادش بماند جهان فقط سختی و سفتی نیست، بلکه از نرمی و رهایی نیز سهمی دارد. تابستان را می‌گویم.

هر چه به آخر بهار نزدیک می‌شدیم، بی‌تابی هم می‌آمد. لحظات را می‌شمردیم تا کی ماه تیر برسد و ناوَکی شود به قلب خرداد که با امتحانات آخر سالش ناجور ناز می‌فروخت و به طرز غریبی سرِ رفتن نداشت. عالیجناب تابستان را می‌گویم. آن تنها دلخوشی ممکن و یگانه تالار مفخم را که یک آن لمیدن در درازا و پهنایش می‌ارزید از تازگی و برازندگی بهار دل کَند و پا در سرزمین نو گذاشت. گیرم زمین داغ‌تر می‌شد و بی‌پاپوشِ بزرگسالی باید یک نفس در دالان‌های رنگین و عطرآگین‌اش می‌دویدیم. سرزمین اعجاز را می‌گویم که جادوی هر اشارت و سرانگشتش روی دوش تک‌تک‌مان ردای شادی و سرخوشی می‌انداخت.

رابطه نوجوانی و تابستان، سفر در سفر است. حتی اگر آن سال مجال سفر تابستانی دست نمی‌داد، «نوجوانی» به خودی خود کفایتِ سفر بود؛ به سان قالیچه سلیمان تا سندباد کنجکاوِِ بی‌خواب شده را به چشم‌انداز باغ‌های دیدن و چشیدن و چیدن و بوییدن پرواز دهد. گیرم در خانه می‌ماندیم و غرق در عوالم کتاب‌بازی و خاله‌بازی خیال‌های پرهیاهو می‌بافتیم، یا به جاده می‌زدیم و با کشاکش قصد و مقصد همنوا می‌شدیم؛ و مگر آغاز کدام تابستان با انتهایش یکی بود؟

«سفر» آیین مشترک نوجوانی و تابستان است، وقتی دست به یکی می‌کنند به هزار طریق و بهانه از میانه میدان گذر کنیم. گاهی بیراهه و گاه هزارتو، «مقصد» باغ نور است در بزم بذرافشانی قاصدک‌های آبستن؛ وقتی در همه حال مسافرانی هستیم از طوفان گذشته و با مقصد در آمیخته، یا در مبدأ ایستاده، خیره به افق هزار عزم ناشناخته.

فرزندان‌مان اما، این سال‌ها را چقدر نوجوانی می‌کنند؟ از نوجوانی چه می‌دانند؟ از آن چه می‌خواهند؟ از تابستان به عنوان فرصتی تجربه‌ساز و خیال‌انگیز چه تصوری دارند؟ برای فرداهای مبهم، چند مشت خاطره تابستانه برمی‌چینند؟ از راز خاموش مانده نوجوانی و تابستان برای‌شان چه گفته‌ایم؟ کدام تصویر را ساخته‌ایم؟

اگر مجال ماهیگیری از کف رفته، ماهی کماکان تازه است. از نوجوانی بگوییم که رخت سفر پوشیدن است. که نوشتن از آن داد و ستد سودآور است. گاز زدن شیرین‌ترین میوه باغِ آبدار است. مجال طلایی تماشاست. پا به پای تابستان دویدن است. نوجوانی دوباره است. این گرم‌ترین فصل حیات که از بهار می‌آید. این بزم دورِ نزدیک.